Ik heb het gedaan. Ik heb de Posbankloop gelopen. Maar wel op mijn eigen manier.

Twee weken voor de eigenlijke Posbankloop ging het hardlopen opeens heel erg lekker. Ik had er lol in, merkte dat mijn conditie en spiersterkte snel vooruit gingen en ik keek zelfs verder dan mijn vertrouwde rondje Carolinapark. Het ging allemaal zo lekker dat ik me opgaf voor de Posbankloop. Ik zorgde zelfs voor een back-up door mijn zwager te vragen met me mee te lopen. Hopende op voldoende afleiding en dus focus op mezelf. Maar ik ging niet.

Ik durfde het toch niet aan. Teveel mensen. Teveel prikkels. En nog teveel bezig met het juiste ritme vinden van lopen en ademen tijden het lopen. Ik kreeg al hartkloppingen van het idee in de rij te moeten staan voor mijn startnummer. Ik keek de foto’s van voorgaande jaren terug en zag de grote groepen mensen. Spanning en concentratie op ieders gezicht. De vele kleuren en geluiden. En dan ook nog mensen die langs de weg staan om aan te moedigen. Ik weet nu, een wedstrijd lopen zal het voor mij waarschijnlijk gewoon niet worden. Ik moet mijn eigen grenzen stellen en er niet overheen willen gaan.

Maar ik heb hem wel gelopen. Op mijn manier. In alle rust op een doordeweekse dag, samen met mijn vertrouwde back-up. Ik kon me concentreren op mijn ademhaling en Bart zorgde ervoor dat ik mijn ritme vasthield. En het is me gelukt de ‘Muur van Aalbers’ te beklimmen! Zonder te stoppen, zonder te wandelen. Helaas stond mijn fotograaf niet daar, maar bij de afdaling had ik zelfs in mijn hoofd de tijd om een ‘onsie’ te maken. Een foto van mijn Posbankloop. Want ook al staat mijn tijd niet geregistreerd, is er geen officiële foto of startnummer, ik heb hem gelopen. Alle 6.2 kilometers. En weer ben ik best een beetje trots op mezelf. Misschien wel een beetje boel.

Wat deed jij, op je eigen manier, waar je trots op bent?